“Mijn moeder kreeg 3 mnd geleden de diagnose asbest kanker, einde verhaal, chemo voor verlenging wilde ze proberen. Mijn vader kwam via de spoed het ziekenhuis binnen tijdens haar eerste chemo. Ik weet nog dat ik in de lach schoot en zei: ‘dit slechte script geloof je niet als het in een soap komt, te overdreven’. Hij bloedde ergens intern en ging aan bloed transfusies.
Ik zat net in een periode op mijn werk waarin ik 35 u per week ‘moest’ werken. Dat had ik toegezegd. Mijn zoon net op middelbare school, mijn vriendin na 10 jaar opnieuw kanker en ik was na een mislukte date erg oude emoties en overtuigingen aan het bekijken.
Ik ging vol automatisch weer op mijn oude adrenaline overleef stand. Ik ben echt in alle oude valkuilen gestapt. Zo snel zijn alle oude patronen en overtuigingen weer aan. Maar ik was en ben wakker, mij ervan bewust. Wat ben ik blij dat ik tijdens deze maanden continu heb kunnen terugvallen op mijn kennis van mijn brein. Deed en doe ik stress, ja te veel. Heb ik fysieke klachten, ook. Maar ik ben mild, begrip- en liefdevol en mij bewust van alles.
Het duurde 3 maanden, totdat iedereen in betere stromingen zat om mijzelf toe te staan dat ook te doen. Maar zonder ooit deze training gedaan te hebben was ik volledig onderuit gegaan. Nu doe ik een stapje terug, herstel mijn basis, en ga weer leven ipv overleven. Omdat ik weet dat ik dat kan, door toe te passen wat ik weet over mijn brein. Ik sta weer aan het roer, ik maak weer de juiste verbindingen en zit weer op de groene toeristische route.
Ik gun het alle nieuwe deelnemers. Dat je leert jezelf mee te nemen in de stormen van het leven, daar waar aan je fundamenten wordt getrokken en gebeiteld, om daar bewuster bij te kunnen zijn. Om jezelf daarin liefdevol te kunnen omarmen als je ziet wat je aan het doen bent en te weten dat je het anders kan, maar vooral ook mag doen . Want tjonge zeg, wat heb je jezelf dan hard nodig.
Veel liefs Maaike